Trailrunnen lijkt populairder dan ooit. Het verbaast dan ook niet dat dit soort wedstrijden als spreekwoordelijke paddenstoelen uit de grond schieten. Bosgrond, in het geval van de Meerdaalwoudtrail. Aangezien ik al vele, vele uren dolle duurloop-pret heb beleefd in dit bos en het aangrenzende Heverlee-bos was het een beetje een thuismatch. Ik zou, in tegenstelling tot al die lopen in de Ardennen, niet om 4u moeten opstaan om op tijd aan de start te staan, wat een luxe! Mijn hoofddoel dit voorjaar is de Crêtes de Spa, maar deze Meerdaalwoudtrail zou de kick-start zijn voor wat meer uptempo-werk in de aanloop naar Spa in Maart. Mijn plannetje had helaas wel als gevolg, dat er de weken rondom deze eerste editie met start in Bierbeek, een serieuze basis diende gelegd te worden. Een paar weken van 120+ kilometers zaten bijgevolg in de benen als ik aan de start verscheen. Gooi daarbovenop een geflambeerd personeelsfeest op vrijdag, een babysit-nacht op zaterdag en een sterk deelnemersveld en je zal begrijpen dat ik toch met de nodige twijfel aan de start verscheen. Bovendien was het bij aankomst in Bierbeek een modeshow van rugzakken, ‘hydration-packs’, steunkousen en reflex-spray. Ik voelde me wat sneu met mijn eenzaam gelleke in mijn achterzak. Gelukkig bleek mijn bezorgdheid, zoals meestal het geval, voor niks nodig. Vanaf de start ging het meteen redelijk snel, zeker gezien de glibberige ondergrond. De eerste kilometer in 3m40s en meteen op een comfortabele positie vooraan in de groep. Ik was het parkoers enkele weken geleden al deels komen verkennen dus ik wist min of meer wat ons te wachten stond. Waar er toen nog een fameus pak sneeuw lag, lag er nu een dikke klets modder. Qua moeilijkheidsgraad kwam het echter wat op hetzelfde neer. De eerste paar kilometer ook trachten het kopgroepje van 2-3 man in de gaten te houden, maar die gingen toch net een paar seconden per kilometer te snel. Ik kon wel weer mijn, onderhand, signature move: rustig van mannetje tot mannetje lopen, gebruiken. Tegen dat we aan het everzwijnen-bad waren, ongeveer halverwege de wedstrijd, liep ik op een 5e plaats. Gestopt wordt er niet aan de 2 (!) bevoorradingsposten. Geen tijd, en geen bekertje bij ook niet. Enkele korte en pittige klimmetjes maakte kilometer 10 tot 16 het zwaarste stuk van de race. Met zo’n 450 hoogtemeters is dit echter perfect loopbaar. De laatste 10 km in dan, de hele tijd 2 blauwe mannetjes achterna, nummer 3 en 4. Voor ik me bij het gezelschap kon voegen was 1 van hen echter al ribbedebie. Erg slim en sterk, want van 2 man raak je natuurlijk moeilijker af. Het laatste stuk kende ik weer van mijn verkenningstocht dus toch nog trachten richting nummer 3 te lopen. De laatste 5 km in een goeie 19m30s zorgde ervoor dat ik nog korter kwam, maar helaas niet kort genoeg. Met 45s verschil en een binnensmonds vloekje over de streep dus, maar uiteraard een terecht podium met Seppe Odeyn (1u39), Luc Alsteens (1u44) en Frederik Saman (1u46).
Een mooie trail van sport-events dus, zeker voor mensen die eens willen proeven van het trail-gebeuren zonder je meteen te onderwerpen aan de Ardense hoogteverschillen. Voor mezelf een bevestiging dat de trainingen aan het werken zijn. Tijd voor nog wat meer specificiteit en met vertrouwen richting Spa mid maart! Maar eerst een dagje rust. |
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |