"Na een stuk of 10 van die ultra's in de bergen heb ik eindelijk door hoe je zoiets aanpakt." Dat had mijn eerste zin hier moeten zijn. Na 40 kilometer was ik daar ook nog steeds van overtuigd. We hadden er net een pracht van een klim op zitten door de wonderschone Val de Toran, een slordige 1500 meter omhoog richting de oude ijzermijnen, hoog in de Pyreneeën. Ik was naar mijn gevoel erg rustig vertrokken, ik zat ruimschoots voor op de beoogde finishtijd van 18u en de benen voelden alsof ze nog alles aan konden. Amper 10 kilometer later zou het tij al helemaal gekeerd zijn helaas. Tijdens de lange afdaling van het voorlopige hoogste punt van de wedstrijd, langs ski-oord Beret waar de drop-bag stond en helemaal naar beneden naar het mentale middelpunt van de wedstrijd in Salardù, voel ik krampen opkomen in de kuiten. Vreemd. Een paar jaar geleden ook wel eens voorgehad door beginnersfouten die ik nu toch absoluut niet gemaakt had. Magnesium, zouten, isotone sportdrank, ik had het allemaal flink naar binnen gewerkt, maar op één of andere manier lijken die stofjes niet aan te komen waar ze moeten aankomen. De enige oplossing om die krampen weg te krijgen is vertragen, eten, drinken en wachten tot ze voorbij gaan. Dat wachten duurt echter lang, heel lang. De start was inderdaad anders dan gangbaar bij dit soort wedstrijden vrij laat op de ochtend geweest. Het was al snel heel erg warm waardoor ik misschien mijn benodigde vochtinname onderschat had? Tergend langzaam schuifel ik verder het parcours af, maar bij elke stap is het opletten dat ik niet compleet verkramp. Zelfs als ik geeuw schiet mijn kaak in kramp, amai wat is hier aan de hand..."aah, bekend volk" hoor ik boven mij. Het was trail-maatje Jurgen die met hetzelfde probleem tegen de grond lag...'mijn kuit, mijn kuit!'...ja, de mijne ook. Het tweede deel van het parcours is zowaar nog mooier dan het eerste. We passeren prachtige meren en indrukwekkende watervallen. De ogen genieten maar de benen worden niet ontzien. Ze sturen ons over rotsblokken als botsauto's, langs ruwe geitenpaden naar beneden en langs een rauwe steenlawine weer omhoog. Er zijn stukken tussen bevoorradingen van 3 à 4 uur die zo afgelegen zijn dat zelfs uitstappen, wat veel deelnemers zullen doen op deze sectie, moeilijk maakt. Ik snap waarom elke deelnemer verplicht een verzekering voor redding uit de bergen moest afsluiten voor deze eerste versie van de wedstrijd. Ik ben zelf dankbaar dat ik deze stukken nog in de schemering kan doen, want dat zal voor het grootste deel van het deelnemersveld ik het donker zijn. 'Krampen man!' Ik kijk achter me en zie mijn 2de reisgezel Tom met pijnlijke grimas een paar rotsblokken onder mij. Jij ook al, dit kan geen toeval meer zijn. Wat ben ik blij dat ik Tom tegen kom. We zeuren wat tegen elkaar maar gaan ondertussen wel verder. Tussen de lijnen begrijpen we dat we dit beiden gaan uit doen, hoe traag ook, en dat brengt enigszins rust in mijn hoofd. Het is ondertussen ook donker aan het worden, en kouder, wat deugd doet. Mijn oorspronkelijke doel van 18u, waarop ik een goeie 3 uur marge had zowat halverwege, glipt langzaam van de radar, maar ik kan er weinig aan doen. We nemen bij elke bevoorrading ruim de tijd om te recupereren alvorens de volgende sectie aan te pakken en komen zo toch in de straten van Vielha terecht waar de aankomst op ons wacht.
Tijdens mijn diepste punt op deze wedstrijd was ik overtuigd dat ik mijn inschrijving voor de TDS eind augustus ging annuleren...'dat is nog 35 kilometer verder en 3000 hoogtemeters meer, dat is niet te doen, toch niet op deze manier'. Ik ben er inderdaad nog steeds niet helemaal van overtuigd dat dit soort wedstrijden eigenlijk wel iets voor mij zijn...maar als ik dan wereldtopper François D'Haene hoor zeggen: 'I'm never confident before an ultra trail' in zijn pré Hardrock interview, dan begrijp ik wel wat hij bedoelt. Wanneer ik samen met Tom over de finish loop, dan geloof ik dat we elkaar ook begrijpen...tussen de lijnen. Afspraak in Chamonix eind augustus, hopelijk heb ik mijn eerste zin voor dat verslag al geschreven.
1 Comment
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |