Na een fatsoenlijk trainingsblok van 7 weken een eerste keer testen hoe het met de conditie gesteld is. Dat is het hoofddoel dat ik me stel voor deze knappe trail van 70km en zo'n slordige 3000 hoogtemeters rond en door de Ourthe met start in La Roche-En-Ardenne. Dit een doorgedreven training noemen zou liegen zijn, maar ik ben toch zeker niet van plan een blessure te riskeren op weg naar de Infernal Vosges 120 in september, mijn but principal deze zomer. Lopen ergens tussen orde en chaos, comfort en uitdaging dus. Tot aan de eerste bevoorrading op kilometer 21 is het vooral orde, ook al worden er meteen een aantal pittige klimmetjes genomen. Ik betrap mezelf tijdens een spekgladde passage langs de Ourthe op de gedachte "als alles zo blijft lopen ben ik content". Een gedachte die je meestal hebt vlak voor er iets of iemand faliekant mis loopt. De kans dat alles volgens plan verloopt wordt exponentieel kleiner naarmate de duur van de wedstrijd groter wordt. Een betere gedachte voor het langere werk is dus "eender wat er gebeurd, ik laat me er niet door uit mijn lood slaan". Terwijl ik mijn gedachten tracht om te buigen tijdens een woelige waterpassage hoor ik KRAK. Een stuk van mijn linker pole steekt in de oever van de Ourthe en het andere stuk heb ik vast. Meteen de daad bij het woord voeren dus, de gebroken stok in de rugzak maar uit het hoofd en doorlopen. Vanaf de bevoorrading op kilometer 39 steek ik een tandje bij en ga wat dieper op de volgende beklimmingen. Ik loop ondertussen in 3e positie en de nummer 2 zit niet ver. Tegen het einde van elke klim begint er nu toch wel sprake te zijn van wat onaangenaamheid en af en toe gaat er een klein alarmbelletje af in spier of pees. Ik reken er echter op dat wanneer ik eventjes gas terug neem, ik kan herstellen en zo kan blijven lopen tot de finish. Een recente verandering van job, 2 jonge kinderen en iets wat voor een sociaal leven moet doorgaan maakt trainen niet altijd even makkelijk en al helemaal niet voorspelbaar. Vaak trainingen heel laat of vroeg afwerken, sessies verplaatsen, aanpassen of helemaal cancellen. Het doet deugd deze wedstrijd te voelen dat het met de nodige creativiteit en tolerantie voor onvoorspelbaarheid toch wel kan. Hoewel de 2e plaats stilaan uitloopt voel ik me op kilometer 55 nog heel erg goed en kan ook de laatste hellingen, waaronder de knoert die de muur van Maboge is, relatief vlot nemen. Ik kijk de laatste paar kilometers af en toe eens om en zie ook dat de podiumplaats niet bedreigd wordt. Gecontroleerd uitlopen dus in 7u45m. Heel tevreden met de wedstrijd dus en een leuke opsteker richting de Infernal 120 waarvoor ik nog enkele goeie trainingsweken zal trachten af te werken. Als alles zo blijft lopen ben ik in ieder geval content... tussen orde en chaos.
2 Comments
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |