Mijn goede voornemens om dit jaar iets minder hard te trainen en bij voorkeur de vorm te laten renderen op wedstrijden leidt me richting de Louis Persoons Memorial dit weekend. Een mooie en gemoedelijke wedstrijd ter ere van de veel te vroeg overleden Genkse afstandsloper in het knappe natuurpark Kattevennen. De ambigue berichtgeving of het hier vandaag 20km of een halve marathon zou zijn wordt enkele minuten voor de start opgeklaard en een luide knal verlost de nerveuze lopers op de eerste rij van hun ongeduld. Ik start bescheiden en minder zenuwachtig vanuit de tweede lijn en volg de eerste 2 kilometer langs een modderig bospad het kopgroepje. Eens we terug op het asfalt komen merk ik dat het tempo toch net iets te traag is en neem ik de kop over. Tegen de tijd dat ik na 3 kilometer terug aan de start passeer voor 2 grote rondes loop ik al helemaal alleen achter de begeleider op de fiets. Hij zal mijn enige bondgenoot worden de komende 18 kilometer. De deelnemers van de kortere wedstrijd van 12 kilometer zijn enkele minuten voor ons gestart dus ik heb, weliswaar ten onrechte, het gevoel altijd veel mensen in te halen. Onterecht, maar wél overtuigend, en hun aanmoedigingen doen deugd, al moet je wel af en toe 'how jom, zot' en 'WABLIEFF?' als een compliment durven beschouwen. Het parkoer brengt ons langs snelle verharde wandelpaden maar ook langs lastigere stukken grasland waar het op een gladde ondergrond vechten is tegen de wind. Op het einde van de eerste grote ronde scheren we nog langs de indrukwekkende Cosmodrome(™) en het observatorium. Ik zie gelukkig nog geen sterretjes en voel me bij aanvang van de laatste ronde nog redelijk fris. Tijdens de 2e passage langs de taaie open weide heb ik de kans even achterom te kijken. Ik zie niet meteen een concurrent op de loer liggen, al is dat moeilijk met zekerheid te zeggen gezien de gedubbelde deelnemers op de route. Ik probeer dus gecontroleerd uit te lopen maar hou de voet voor de zekerheid toch maar goed op de gas, geen zin om de winst de laatste kilometer nog uit handen te geven.
Het was hier zeker geen super competitieve wedstrijd, maar het is toch een fijn gevoel over de finish te lopen met wat uiteindelijk een ruime voorsprong bleek op de concurrentie. Het is uiteindelijk de eerste keer dat ik op het hoogste schavotje mag staan, na een resem 2e plaatsen vorig jaar. Wat me uiteindelijk nog gelukkiger stemt is het gevoel dat ik redelijk vlot op een niveau heb kunnen lopen dat ik op dit moment inderdaad zou moeten kunnen halen. 3 weken doortrainen en de vorm nog eens testen op Trail Des Moines, jaja, er wordt gewerkt aan die voornemens, getuige de joekel van een beker op mijn kast!
0 Comments
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |