Dat is hier niet juist, dat is hier niet juist. En toch doorlopen. Het lijkt zo onnatuurlijk, rechtsomkeer maken. Van aan de start moet het vooruit gaan, vooruit met de benen, vooruit met de geit. Al eens een geit achteruit zien lopen ? Zelden of nooit ! Jammer, want alles zat eigenlijk goed. Ik nam deel aan de eerste editie van de La Chouffe trail als laatste tune-up voor de CCC in augustus. Competitief lopen kan ik niet laten, maar het was niet de bedoeling om helemaal in het rood te gaan. Het laatste wat je wil 5 weken voor je eerste 100+km wedstrijd is jezelf blesseren. Ik had al zo’n vermoeden dat Stijn Van Lokeren hier in Houffalize wel eens de hoofdvogel zou kunnen afschieten, wat hij later ook met veel precisie zou doen, dus de bedoeling zou zijn om zo lang mogelijk bij hem in de buurt te blijven. Dat lukte ook vrij moeiteloos tot aan de eerste bevoorrading op 16 kilometer. Pic ©Ludo-grafica.nl Ik talmde daar een beetje met het bijvullen van mijn drank en verloor mijn voorlopers uit het oog. Op het stuk vals bergaf na de pitstop stak ik dan ook een tandje bij om het groepje terug in het vizier te krijgen. Helaas liep het daar mis en heb ik het pijltje dat de lus van 3,2 km richting Petite Mormont aangaf gemist. Na een paar honderd meter even de route checken op mijn horloge, ah, ik moet 50 meter verder naar rechts zitten, aan de andere kant van de beek. In plaats van terug te draaien probeerde ik voorwaarts terug op de route te komen. Achteraf gezien had ik minder dan 1 kilometer moeten terug lopen om weer op het juiste pad te komen, maar ja, achteraf weet je alles van te voren natuurlijk. Een river-crossing kwam te vroeg, de piek van een berg kwam te vroeg, niemand haalde me in en ik haalde ook geen enkele traditioneel-veel-te-snel-gestarter in. Een vrouw die haar hond uitliet: ‘Ah, ze zijn al bezig met dat lopen’, een Duitse toerist: ‘ Awr you dzie first one?’, een kamperend koppel: ‘felicitations, vous êtes le premier’. Mijn vermoeden werd in twee-en-een-halve landstaal bevestigd, ik was mis gelopen. Scheisse, kak, putain. Ik zat ondertussen net over halverwege en pardoes viel het competitieve aspect van de wedstrijd helemaal weg. Vreemd. Ineens voelden de benen niet meer zo sterk, vergat ik regelmatig te eten en te drinken, focus weg. Ik dacht aan Jim Walmsley die enkele weken geleden op de Western States 100 (mijl is dat) 150 kilometer lang authoritair aan de leiding liep met 45min voorsprong, om dan na een foute bocht de laatste 10 km uit te wandelen en 20e te eindigen. Zo erg was het bij mij uiteraard niet, maar ik snap nu wel hoe zoiets je paradigma plotsklaps totaal kan veranderen. Ik ging de wedstrijd sowieso uitlopen, ik zou aan de meet wel vragen voor de diskwalificatie. Vlak voor de bevoorrading die eigenlijk op 38 km moest liggen, maar bij mij al met 35km op de teller opdoemde (zelden zo teleurgesteld geweest een tent vol drank en eten te zien), vliegt de Fransman Johan Mahieux me voorbij. Ik weet niet zeker wat er daar aan de hand was, hij zou later als eerste finishen maar ook gediskwalificeerd worden. Voor mezelf dan maar de laatste 10 kilometer uitlopen en vooral niks forceren. Hoewel ik zeker niet meer volle gas aan het geven ben, komen er toch spierkrampen opzetten, langer dan verwacht onderweg, ik had al binnen moeten zijn. Binnensmonds gegrom wanneer de toekomstige top 2 me helemaal in de zone voorbij huppelt. Enkele pijnlijke minuten later dan toch ook zelf over de streep, en hoewel ik met zo veel mogelijk gebaren duidelijk maak dat ik niet de rechtmatige eigenaar van de bronzen plak ben, krijg ik luid applaus van de 500 trailers die klaar staan voor de start van de 20km. Niet verdiend, wel plezant. Ik laat me uiteraard onmiddellijk diskwalificeren met inderdaad exact 3km te weinig op de teller. Koppigheid kan een sterkte en een zwakte zijn, vandaag was het duidelijk het tweede. 5 weken tot CCC, finishen of niet, verloren lopen of niet, crashen of triomferen, een verhaal gaat er in ieder geval zijn...
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |