KOMAAN SNELLE JELLE! Ze noemen deze marathon liefkozend 'de mooiste' in Nederland. Ik besef wanneer ik voor de duizendste keer bovenstaand Nederlands peperkoek merk hoor schreeuwen dat de schoonheid hier door het enorm talrijk aanwezige publiek wordt gecreëerd. Ik heb er een prachtig trainingsblok opzitten dit voorjaar, veel kilometers, veel kwaliteit, en een geruststellende test enkele weken terug met een PR op het BK halve marathon. Voordien zou ik nooit durven hopen dat het verbreken van mijn marathon PR van 2u36 van enkele jaren geleden er zou inzitten, maar langzamerhand begon ik zelfs te geloven in een tijd richting de 2u30. Ik stond hier in ieder geval aan de start belust op wraak voor de complete crash in 2019. Echter, tijdens de taper, de weken van relatieve rust die zo'n wedstrijd vooraf gaan, blijft er enige zeurderigheid in de bovenbenen steken waardoor ik toch behouden gestart ben aan deze wedstrijd. We lopen in een fijn groepje, beschut tegen de stevige bries die er waait. We passeren halfweg in 1:17:08. Geen super ambitieus tempo gezien de doelstellingen maar ik verkies in de groep te blijven. Snel genoeg om de mogelijkheden open te houden in de 2e helft, maar toch relax genoeg om me te laten voelen totale controle te hebben. Ik heb gelukkig sinds 2019 heel wat geleerd. Ik schud de armen nog even los wanneer we voor de 2e keer die mooie Erasmusbrug over mogen en begin aan het stuk waar de marathon echt begint, kilometer 32. Nog een rondje Kralingse plas, door de stad die inmiddels tot de nok gevuld is, en klaar, makkelijk, toch? Wanneer ik Bashir Abdi, die in tegengestelde richting naar de winst snelt, nog met veel trots kan aanmoedigen merk ik dat de rest van de groep zich laat terug zakken. Laat die frisse Belg hier maar kop trekken... en trekken doe ik. Het groepje scheurt uit elkaar en het is ieder voor zich. Zo'n marathon is altijd inhouden, inhouden, inhouden tot inhouden niet meer als inhouden voelt. Dat moment is gekomen. De hartslag kruipt de hoogte in, de ademhaling wordt zwaarder en de benen beginnen bij de minste versnelling tekenen van krampen te vertonen. Ik herken het gevoel en panikeer niet, maar het aftellen is wel degelijk begonnen, gelletje nummer 3 binnen knallen en gaan... komaan, dit is waarvoor je hier bent. Wanneer ik harkend kilometer 39 passeer waar ik in 2019 ineens op de stoep zat, gaat er een huivering door mijn lijf, een kleine overwinning, nog 2 kilometer... meer en meer volk langs de kant, luid, luider, oorverdovend zelfs. SNELLE JELLEEEUHH! De laatste 500 meter hier zijn wellicht de mooiste die ik ooit gelopen heb. Ik zie de klok voorbij 2u35 tikken maar voel me gedragen. Door deze fantastische menigte, door de geweldige vriendenkliek waarmee we al 2 dagen in Rotterdam zijn, buikpijn van het lachen en herinneringen voor het leven, mijn gezinnetje die mij zo hard steunen, onvoorwaardelijk, mijn ouders, die onverwacht hier langs de kant staan... Nooit heb ik me zo sterk en kwetsbaar tegelijk gevoeld, met vuist in de lucht en tranen in de ogen over de meet. 2u35.31. Niet het ultieme droomresultaat, maar wel een minuut van mijn persoonlijk record en zeker een resultaat waarmee ik blij ben. Ik ben nooit sneller geweest op de marathon. De snelste Jelle als het ware... hé, wacht eens even.. Bedankt, Rotterdam, u was fantastisch, en zeker tot een volgende keer. Al zou ik wel willen vragen of jullie me bij terugkomst met SNELSTE JELLE willen aanspreken... huuuuuj!
0 Opmerkingen
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |