Een wild beest is het, de MIUT. Een beest dat we trachten te temmen, of op zijn minst proberen we er even op te blijven zitten voor het ons van zich afschudt... De bruut zo lang mogelijk in bedwang houden is dus de boodschap. Met die gedachte start ik dan ook in Porto Moniz. De tocht snijdt dwars door Madeira, langs tropische vochtigheid, vulkanische rotsen, trappen, nog meer trappen, door onder water gelopen tunnels en verkoolde bossen, langs levadas en slingerende baaien, om tot slot af te sluiten met nog wat trappen en een finish langs het strand in Machico. De eerste hellingen doe ik dan ook erg beheerst en ik laat me niet ontmoedigen door het feit dat ik pas rond de 170e plaats langs checkpunten Fanal en Ribeira passeer. Op en neer gaat het beest en ik houd het onder controle. Doordat we om 12u s'nachts starten is het op de pieken erg fris en in de dalen erg warm en vochtig. Gelukkig ben ik hier qua garderobe goed op voorzien, er staat rond zonsopgang een vestimentaire wissel gepland en ik heb zelfs mijn stokken bij! Zie mij eens lessen trekken! Oei, oppassen met die hoogmoed, nog 75km te gaan... Ergens tussen Encumaeda en Curral das Freiras kom ik reisgenoot Vincent draaierig op een rots tegen. Krampen, duizelig... ik vraag of hij wat nodig heeft, maar hij maant me aan verder te lopen. Hij zal 4u later bij het volgende checkpoint uitstappen. Ja, zelfs opgeven duurt hier lang. Ik baal enorm in zijn plaats maar tracht de juiste state of mind te houden, want de zwaarste klim van de dag komt eraan. Ik zal de komende 2u gelukkig tijd zat hebben om de pasta, bouillon, bananen en appelsienen die ik bij de bevoorrading naar binnen speel in de klim naar Pico Ruivo om te zetten in nuttige energie... De klim die volgt is zoals verwacht enorm zwaar, maar hier was ik mentaal op voorbereid. Ik begin al luidop te fantaseren over hoe ik bij thuiskomst lyrisch ga zijn over de adembenemende uitzichten hier, en over hoe goed ik de wedstrijd wel niet ingedeeld heb! Overmoed op de MIUT, oppassen geblazen. En inderdaad, de 5 km die volgt tussen de pieken van Ruivo en Arreeiro telt wel duizend trappen. Trappen van bij momenten een halve meter hoog die er bij gevolg enorm in hakken... Zelfs met een slakkengangetje moet ik af en toe dubbel geplooid op adem komen en nu en dan begint er een beenspier te protesteren tegen al dat geweld. Mijn tong zwijgt ondertussen over mijn fantastische indeling en hangt net als mijn goede moed ter hoogte van mijn stoffige schoenen. Bij het volgende checkpoint neem ik even langer de tijd om op mijn positieven te komen. Nog een marathon te gaan, veelal bergaf, wat na bijna 14u wedstrijd zeker geen cadeau is. De eindtijd van onder de 19u waar ik halverwege stiekem van beginnen dromen ben, laat ik in de wolken van de Pico Arreeiro achter en ik hobbel op een zeer gezapig tempo de te steile helling af. De klim die nu komt is de laatste van de dag en daar put ik wel weer heel wat moed uit. Ook zie ik intussen Vincent en Tom (die alweer heel de dag in de weer is, kanjer!) voor de much needed boost. '25km bollen naar de finish'. Nou ja, echt hard wordt er niet meer gebold, maar ik kan toch terug wat tempo maken op het vlotter beloopbare laatste stuk. Ik loop ondertussen rond positie 100 en zolang ik blijf lopen wordt er nog maar weinig van positie gewisseld. De erg sterke Belg Luc Hapers haalt me nog in, maar ik ben al lang blij dat ik niet zoals bij de CCC vorig jaar helemaal stuk zit. Dan had de staart hier nog een paar uur langer geduurd. Een eeuwigheid op dit moment.
Nog een laatste checkpoint, wat gegalm van de speaker in het dal beneden, trappen af, de laatste, en richting finish. Ik weet niet precies waarom ik steevast de tranen in de ogen krijg bij het finishen van dit soort wedstrijden. T'is zeker niet de finish zelf, want in vergelijking met wat je de rest van de dag te zien krijgt is zo'n opgeblazen boog, hoe veel enthousiaste supporters er ook staan, maar mager. Misschien is het omdat wat bij momenten de langste dag van je leven leek eigenlijk weer voorbij gevlogen is, en bij het over de streep lopen ga ik weer van monster-temmer naar gewone sterveling. Eentje die morgen achterwaarts de trap zal moeten af gaan trouwens, maar dat zijn zorgen voor morgen. 20u25 gelopen, 36u wakker...bed in dus... amai, t'was beestig. |
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |