Daags na mijn vorige 100+km wedstrijd enkele weken geleden, licht beneveld op een Madeirees terras, had ik besloten de Mozart100 mee te doen. Deels omdat ik er de 5 UTMB punten mee kon verdienen die ik nodig heb om volgend jaar te mogen deelnemen aan de loterij voor deze iconische wedstrijd, maar toch ook deels omdat de race zich afspeelt tegen het sprookjesachtige decor van de Sound of Music. Bij wijze van laatste psychologische voorbereiding bekeken we dan ook met de 4 ledige Belgische delegatie de film nog de avond voor de start. Het risico om 105km met do-re-mi op repeat in het hoofd te zitten namen we er graag bij... Do, doseren, dat is de kunst Een wedstrijd van deze omvang kan je niet winnen in de eerste helft, maar je kan het jezelf wel onnoemelijk lastig maken door te snel van start te gaan. Trachten uit de rode toerentallen te blijven en brandstof sparen is het plan. Re, start redelijk relax Relax starten dus vanop de Residenzplatz samen met companen Jurgen en Tom. Na enkele vlakke kilometers leidt de route ons het oude stadsgedeelte uit en de heuvels in. Allemaal nog steeds relatief goed beloopbare paden met geen al te technische passages. Bij momenten waan ik me zelfs op een uit de kluiten gewassen Ardense col. Dat valt hier reuze mee. Het taaiste stuk van de wedstrijd met de langste klimmen zit in het midden van het parkoer, dus ik beperkt het victorie-gekraai voorlopig en geef mijn ogen de kost. Het landschap waar we door lopen lijkt inderdaad recht uit de film van gisteren geplukt; prachtig glooiende groene weides met hier en daar een spitse heuveltop, vanwaar we een fantastisch zicht hebben op de azuurblauwe Fuchlsee in het dal. Mi, misschien toch nog minderen Op de langste klim van de dag ga ik bewust wat van het gaspedaal af. Ik flash terug naar Madeira waar ik helemaal stuk boven kwam op de hoogste Pico en ik nog een marathon te gaan had. Oppassen voor dezelfde fout dus, want we zitten nog maar halfweg. Wel op schema voor een eindtijd rond 11u30, wat een pak sneller is dan ik had verwacht. Daardoor komen de bevoorradingen sneller, val je niet zonder drank, tikken de kilometers sneller weg, spendeer je minder tijd in de zon, want die schijnt ondertussen stevig... Ik bedenk me dat de snellere lopers het eigenlijk makkelijker hebben dan diegenen achteraan in het pak... Daar lopen de echte helden. Fa, fantastisch goed gevoel Enkele taaie klimmen volgen elkaar nu op, maar door een beetje gas terug te nemen blijf ik aan de juiste kant van de lijn lopen. Ik heb ondertussen geleerd dat lopen in het algemeen, en trails in het bijzonder een soort delicate koorddans zijn. Een evenwichtsoefening, balancerend tussen rusteloosheid en uitputting. Versnel wanneer je onrustig wordt, vertraag wanneer je vermoeid raakt en vertrouw erop dat elke stap in de goede richting exact dat is, een stap in de goede richting. Sol, o, een hele tijd alleen We zijn ondertussen weer richting Salzburg gedraaid. Het parkour blijft op en neer golven, maar ik voel me nog steeds sterk en ook met het energielevel zit het snor. Ik dwing mezelf te eten, wat deze keer beter lukt dan in voorgaande wedstrijden. Ik voel het verschil in energie dan ook enorm, zeker meer tegen het einde aan. Ik heb met nog 30km te gaan ook nog steeds zin om de nieuwe delen van de route te verkennen en ik verlang nog niet te hard naar de eindmeet. Ironisch genoeg zal die meet er sneller dan ooit zijn. La, latente spierpijn In de laatste grote klim rond 90km laat ik nog 5 andere lopers achter me. Hoewel de inspanning ondertussen begint te wegen is dit toch weer een opkikker. We moeten nog een paar kilometer trappen overwinnen, maar ik voel dat mijn lichaam weet hoe dit moet. Enkele weken geleden in Madeira waren het er honderd keer meer. Mijn benen verbazen me en ik loop nog steeds relatief vlot von trapp naar trap. Si, signalen negeren
De 250m hoger gelegen burcht waar we de laatste 2km nog naartoe moeten klimmen had niet persé gehoeven van mij, maar ze ligt in de weg richting eindmeet, er op en er over dus. Stillaan begin ik nu toch tekenen te krijgen dat het welletjes is geweest, maar met de eindmeet in zicht maak ik me daar natuurlijk geen zorgen meer over. en dat brengt ons weer ... In Salzburg! Drukke winkelstraat door, zig zag, armen omhoog, krop in de keel, 12u41 gelopen, goed voor een 15e plaats op een Ultra world tour event, nicht schlecht! Zonder twijfel mijn meest succesvol uitgevoerde 100+km wedstrijd. Een slordige 6u sneller dan de CCC en 8u minder lang onderweg dan in Madeira. Het parkour hier is er eentje dat mezelf en de meesten uit het vlakke België zou moeten liggen: goed beloopbaar en snel, getuige ook de topprestaties van mijn 3 reisgenoten: Tom - 10e plaats, Jurgen - 23e plaats en Vincent winst op de 42km! Met een stroef maar content quartet weer richting België dus, Auf Wiedersehen Salzburg! |
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |