120 kilometer in de Vogezen met een kleine 6000 hoogtemeters. Goed voor de 5 punten die ik nog nodig heb om volgend jaar een kans te maken op revanche op de UTMB, volle gaas naar de Vosges dus! 0-58km Om 6u vertrokken voor wat aangekondigd werd als een warme dag. Gecontroleerd het eerste deel van het parcours afwerken dus. Het zijn hier mooi beloopbare stukken tussen de hellingen, maar die hellingen zelf zijn toch wel erg stevig moet ik toegeven. De bergen reiken hier misschien niet zo hoog als in de Alpen of de Pyreneeën, maar zachtaardig zijn ze allerminst. Klauteren op handen en voeten om boven te geraken is hier gewoon zo blijkt. Na zo'n 7 uur gezellig gezwoeg zijn we in l'Ermitage Frère Joseph waar mijn eerste dropbag op me wacht. Het is inmiddels pal op de middag en de hitte, het kwik flirt met 30°C, begint me stilaan toch een beetje parten te spelen. Ik houd mijn hoofd onder de kraan en speel wat zouttabletten binnen. 58-80 Wat volgt is een eerste mokerslag. Een skipiste, in volle zon. T'is maar een paar honderd meter omhoog maar het is voetje voor voetje naar boven schuifelen. Ook de rest van de namiddag is er weinig verkoeling te vinden. Ik voel me ondanks wat verval nog redelijk goed en ik blijf in staat goed te drinken onderweg. Tegen de tijd dat ik de bevoorrading rond kilometer 80 bereik, krijg ik stilaan echter mijn eigen sportdrank niet meer binnen... overschakelen op de perziken ice-t van de bevoorrading dan maar...maar mijn maag vindt dat toch allemaal niet meer zo peachy. 80-110 Een zogenaamde 'rough patch'. Het zwaarste stuk van de wedstrijd voor mij. De hitte is enigszins afgezwakt maar de kilometers en het gebrek aan degelijke calorieën de laatste uren brengen me in een spiraal van zelfmedelijden. Voornamelijk in de afdalingen heb ik het zwaar, de bovenbenen absorberen de schokken nog amper en van lopen is er nauwelijks nog sprake. Het dieptepunt is bij de bevoorrading op kilometer 96 waar ik even ga zitten en niet onmiddellijk goeie redenen kan verzinnen om weer recht te staan. Even lijken alle achtergrond panelen weg te vallen en zit ik alleen op een stoel, in het midden van een soort stenen woestijn, op een onoverbrugbare 24 kilometer van verlossing... 'toch een mini-crisiske' hoor ik mezelf luidop zeggen... even resetten. Kop weer onder de kraan, maar dan omhoog, soep binnen en buiten voor ik me bedenk.
110-finish Tot mijn eigen verbazing heb ik het gevoel er langzame kilometer na langzame kilometer toch weer boven op te komen. Ik ben dan ook al enkele uren relatieve rust aan't houden. Tegen dat we op 10 kilometer van de finish zijn krijg ik terug energie en de benen voelen, alleszins tijdelijk, hersteld. Ik kan terug lopen, bergop, vlak, zelfs bergaf. Je zou zowaar kunnen spreken van een bescheiden verrijzenis. Herrezen en na een goeie 18u30m bereik ik de verlaten finish. Het is inmiddels weer middernacht voorbij dus van veel sfeer is er niet echt sprake. Ik had graag een uur of 2 sneller geweest, maar de punten zijn binnen. Het is ook de eerste keer dat ik terug echt in het spreekwoordelijke licht kom na een zwaar en donker stuk... op andere wedstrijden was het meestal echt vechten tot de finish, hier kon ik echt nog wel genieten van die laatste 10 kilometer. Tevreden kruip ik voor een paar uur in mijn tent, met zere spieren en een knoop in de maag; met stof in de neus en modder op de knieën, maar met een smile tot achter mijn oren.
2 Comments
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |