Even een onverwacht tussendoortje. Daags op voorhand beslist van toch een wedstrijd mee te doen in plaats van voor de twaalf-en-veertigste keer de mijnterril in Beringen op te lopen voor mijn heuvelachtige duurloop. Het is immers volop wedstrijd-seizoen en die opgebouwde conditie moet renderen! Niet dat de 85 km van twee weken geleden niet meer dans les genoux zat, maar bon. Die trail La Grimace zag er wel tof uit. Mindere Goden als ik laten 2 weken na een ultra de 55 en 80km aan hen voorbij gaan en ik kies dus voor de 28km. Op een schappelijk uur vertrekken, niet te ver, niet te hoog, niet te snel, top! Dat laatste dacht ik althans afgaande op de resultaten van voorgaande jaren. Inschrijven ter plaatse ging heel vlot en al snel was ik de eerste en laatste paar kilometers van het parkoer al aan het verkennen als opwarming. Ondanks de regen van de voorbije dagen, lag het parkoer er relatief droog bij. Nu was het gewoon kwestie van de 25-of-wat kilometer nog dicht te lopen tussen de twee stukken die ik al kende; eitje, toch? De start Waals-stipt om 10u03 , met de lopers van de 17km en 28km samen. Ik had hierdoor niet echt een idee waar best te starten en wie te volgen, dus voor de zekerheid maar op de eerste rij gestart en de snelste gevolgd. Na amper 200m moesten we al door een tunnel, keuze uit een smal voetpad en droge voeten, of door de beek ernaast. Sprintje tot daar dus sowieso, ter ere van de droge tenen! Niet dat het na dit obstakeltje veel trager ging. De kleur van de rugnummers van de kopgroep verraadde dat alle snelle jongens duidelijk voor de knikkers van de 28km mee deden. Oei, echt een relax duurloopje gaat dat hier niet worden. Mijn vermoeden werd bevestigd toen er na de eerste klim, waar de lopers van de kortste afstand moesten terug draaien, bijna niemand de pijlen van de 17km volgde. Oufti! Over bananen gesproken, waar was die eerste bevoorrading nu weer? O ja, beneden aan de berg hier. Zo hard als het kon naar beneden dus. Qua positie leek dat echter niet veel uit te halen. Het was een goeie 200m tot de loper voor mij en dat leek zo te blijven. Ook achter mij hoorde ik geen beweging. Goed zo. Soms lijkt het alsof je op die bergjes helemaal stil valt tijdens zo'n kortere wedstrijden, omdat je snelheid op de platte stukken zoveel hoger ligt. Het is dan ook geruststellend wanneer je niet helemaal ondersteboven wordt gelopen. Vanaf de eerste bevoorrading tot kilometer 21 ging het niet bepaald simpel worden, ik had ondanks de last-minute beslissing toch nog 15 seconden een blik op het hoogteprofiel kunnen werpen. Op de steilste stukken wordt er gekozen voor efficiëntie over eergevoel en wordt er voor het eerst gestapt. De recuperatie is miniem maar het belast toch even wat andere spieren. Nog een pittig steile klim richting bevoorrading nummer 2, allez allez sixième, en all downhill richting finish. Ondertussen zijn we terug op het parkour waar ook de lopers van de kortere afstand over moeten en moet er dus soms wat worden ingehouden. Niet dat ik dat geweldig erg vind, want het tempo begint stilaan zijn tol te eisen. De laatste kilometer zet Fred Saman, ik kende zijn achterkant nog van de Meerdaalwoudtrail eerder dit jaar, me nog een plaats naar achter, maar dat kan de pret niet drukken uiteraard.
Als 7e over de streep, 30,2 kilometer op de teller en 2u14m09s op de klok. Goeie training, droog gebleven ondanks de pessimistische voorspelling van 110% kans op regen. Goeie veggie quiche ook voor elke deelnemer. Mezelf iets meer pijn gedaan dan geanticipeerd, maar buiten spierpijn houd ik er toch vooral een brede grijns aan over. Merci, La Grimace! |
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |