"DIE DIE DIE DIE!" "Euh...scusi?" Ik kan me de laatste keer dat ik het zo koud had niet meer herinneren. Met verkleumde handen tracht ik een handschoen uit mijn rugzak te frunniken. Ik had gisteren thans nog beweerd dat al dat verplicht materiaal toch maar quatsch is... "nog nooit niks van nodig gehad!". Nu heb ik alles aan wat ik bij heb, onderlaag, tussenlaag, jas, muts, buff rond mijn nek, handschoenen, ... We zijn net uit de bevoorrading aan Tre Cime de Lavaredo, waarnaar deze trail genoemd is, gevlucht omdat ik de ogen van de rode kruis medewerkster in mijn rug voelde priemen. Mijn soep bleef door mijn gebeef met moeite in zijn kom en mijn tanden zenden een S.O.S. uit in morse. Weg hier, voor ze mij hier aan de kant houden....snel afdalen, weg van die kou en wind die de gevoelstemperatuur naar -15° jagen. Tre Cime de Lavaredo bij zonsopgang, Che bello! Abnormaal Arctisch is het hier. De eerste 50 km van deze tocht bleven we onder de boomgrens en zelfs met een start om 23u was het de rest van de nacht aangenaam lopen geweest. Op en neer langs brandwegen en smalle single-tracks in het bos, met loopmaatje Tom op gevoel. Alleen het geluid van onze voetstappen en ademhaling. Niet te zwaar, want het is nog ver tot we weer in Cortina zijn, waar we deze epische tocht door de Dolomieten zijn begonnen. Niet 'DIE', zoals ik eerst begreep, maar 'DAI DAI DAI DAI!' roepen de supporters, die talrijk aanwezig zijn langs het lange parkoer. 'DAI', een onvertaalbare Italiaanse uitdrukking die zowel poëtisch 'ik geef je een duw in de rug' betekent, als een expressie is van ongeloof, 'echt of wat?'. De afdaling van Tre Cime gaat vlot en op het vals plat stuk richting Cibanche is het uitkijken naar mijn drop-bag die daar wacht. Verse, warme kleren, nog een kom bouillon, ik tracht lessen te trekken uit het verleden en neem even mijn tijd bij deze bevoorrading. Ik voel quasi onmiddellijk dat dit werkt. In de volgende klim richting kilometer 75 voel ik me sterk en ook de afdaling neem ik vlot. Ik laat Tom, die zijn 100 kilometer wedstrijd van 2 weken geleden begrijpelijk nog in de benen voelt, achter mij en begin aan de langste klim van de dag. Het is zoals verwacht erg lastig en technisch. Grote rotsblokken, waterpassages, stukken over sneeuw en recente rotslawines, we gaan ondertussen ook weer richting 2500m. Gelukkig is de zon ondertussen beginnen schijnen, maar ik houd toch voor quasi de rest van de dag 2 lagen aan. De kou van deze ochtend lijk ik maar niet uit de kleren te krijgen... Bovendien blijven we de komende 20km rond de 2500m dwarrelen wat de zuurstofopname niet bepaald ten goede komt. Er zitten enkele lastige en steile stukken in die piepend en aan 3km/u moeten worden overwonnen. Aan dat tempo verlies je al snel een uur of 2 op je vooropgestelde doel, maar niks aan te doen. Ik wist dankzij onze verkenning eerder deze week dat het venijn van deze trail in de staart zat, maar het is hier toch nog lastiger dan verwacht. Ook figuurlijk is het hier gelukkig adembenemend, onwaarschijnlijk, alsof je door een schilderij loopt. Het andere goede nieuws is dat ik nog steeds de afdalingen kan lopen, nog steeds energie heb en eigenlijk nergens last heb in de benen. Opgeven, wat zo'n 25% van de starters hier helaas zal moeten doen, komt dan ook geen enkele keer serieus in me op. Na nog een paar bevoorradingen en een slordige 105 kilometer mogen we aan de laatste afdaling richting Cortina beginnen. Aan een hoog tempo wordt die, mede door sommige steile stukken, niet meer genomen maar ik doe nog iets wat op lopen lijkt en dat is momenteel genoeg. "Je moet niet snel lopen, maar blijf wel lopen" herhaal ik ad infinitum als mantra. Cortina was al lang in zicht, maar het lijkt uren te duren voor ik eindelijk de Corsa Italia op mag lopen. Ik bedenk me onder een koor van 'DAI, DAI, DAI's' en high-fives hoeveel échte, concrete dagen ik me binnen 50 jaar nog ga herinneren. Dat zijn er zeker niet oneindig veel, maar deze dag is er wel met zekerheid eentje van. In de laatste rechte lijn neem ik me voor zoveel mogelijk van deze dagen te verzamelen, of er nu gelopen wordt of niet. Over de meet en basta. 17u48, goed voor een 97e plaats op zo'n 1700 deelnemers. Ik zet me op een trapje en laat even alle emoties uit me vloeien, lachen met tranen, bleiten met een grijns. Niet zeker waarom want ik ben tevreden, met de uitvoering van mijn wedstrijd, over het feit dat ik heelhuids aan de finish ben, over de fantastische vrienden die ik hier ook weer dit weekend gemaakt heb, over...
Topdag, maar onvertaalbaar... "DAI DAI DAI!"
4 Comments
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |