We zijn op 20 minuten van de bevoorrading aan Col du Petit Saint Bernard als de eerste druppels beginnen te vallen. drup drup zouden we stoppen om iets aan te trekken of zal het nog wat over blijven. DRUP DRUP...DONDER... mm toch maar best stoppen. Nog voor ik mijn regenjas goed en wel uit mijn rugzak gefriemeld heb ben ik eigenlijk al doorweekt. Ze hadden aan de start zo'n 30 kilometer terug inderdaad een kort en intens onweer voorspeld. De bliksemschichten en rommelende donder zijn indrukwekkend, maar naarmate we richting 2200 meter hoogte gaan maak ik me meer zorgen over de snijdende wind. Het water valt ondertussen met bakken uit de lucht en op het laatste stuk modder omhoog richting bevoorrading is het nu al moeilijk om recht te blijven, en er moeten nog zo'n 1300 lopers na ons komen. Wat ik zie bij aankomst in de tent zie heb ik zelden gezien. Mensen kruipen over elkaar heen terwijl ze proberen alle kleren die ze bij zich hebben aan te trekken. Iedereen is zo verkleumd en aan het beven dat het komisch wordt. Als ik iets geleerd heb van Lavaredo is het dat je vooral niet moet blijven stil staan als je zo'n kou hebt, en al helemaal niet op hoogte. Regenbroeken, handschoenen, buffs, armstukken, compressiekousen en soepkommen vliegen in het rond terwijl we ons een weg banen door de enkel-hoge plas die de vloer van de tent moet voorstellen, en zetten de afdaling snel in. Het is een zalige beloopbare afdaling en om de paar kilometer moeten we stoppen om wat kleren uit te spelen. Even snel als de onderkoeling dreigde, is ze ook weer weg. Ik loop nog steeds samen met maatje Jurgen en we lachen terwijl we het laatste kledingstuk wegsteken en weer in onze start-plunje staan. "Hopelijk heb ik die kleren niet meer nodig vandaag..." Een paar uur later vinden we onszelf echter weer met de rugzak open. Bij het boven komen aan Passeur de Prolagnan rond kilometer 60 staat er ineens een file. De pas is op zo'n 2600 meter hoogte, het is 2 uur s'nachts en we hebben er net een klim van een paar uur opzitten. Al bibberend en vloekend trachten we weer alles aan te trekken, tot het zilveren reddingsdeken toe. Er blijkt iets te zijn gebeurd, een loper gevallen, geen probleem, de heli komt en binnen 20 minuten kunnen jullie verder. De 20 minuten werd echter een uur, en een uur werd een uur en half en meer. Achteraf zal de wedstrijdorganisatie in een statement zeggen dat iedereen voor het ongeval nog in wedstrijd bleef en iedereen die achter het ongeval zat uit de wedstrijd is gehaald, dat klopt echter niet helemaal. Na wat een eeuwigheid leek en na duidelijk heel wat wikken en wegen en verschillende strategieën afwegen laten ze ons 1 per 1 terug door. Het betreffende stuk is gekend als gevaarlijk, maar door de regen van de voorbije uren en de nachtvorst aan de grond is het nog exponentieel gevaarlijker dan het hier al was. Het is maar moeilijk recht blijven, zelfs met behulp van het touw en de verlichting die hier elk jaar standaard bijgeplaatst wordt. Achteraf zal ik horen dat ze het grote deel van de deelnemers toch hebben terug gestuurd boven, wellicht toen er vernomen werd dat het betreurde slachtoffer van de val overleden was. Ik zal echter pas veel later horen hoe ernstig het ongeval was en ben me buiten de serieuze vertraging die we opliepen van geen kwaad bewust. De zon staat alweer stevig aan de hemel wanneer ik een cafeïnerijk ontbijt naar binnen werk in Beaufort rond kilometer 90. Ik had voor deze wedstrijd 2 doelen: 1. Voor mezelf bewijzen dat ik zo'n lange wedstrijd aankan. Deze wedstrijd zal een dikke 30 uur duren, mijn langste tot nu toe was zo'n 10u minder. Als ik ooit de UTMB wil uitdoen (het koniginnenummer in Chamonix deze week met 170 km, 10000m D+) moet ik dit toch eerst onder de knie krijgen. 2. Mijn voedingsplan voor zo'n lange wedstrijden op punt stellen. Ik heb na mijn krampen-fiasco een paar weken geleden in de Pyreneeën, op aanraden van Jogclubber Seppe Odeyn, bij Jolien Lewyllie van Wolf performance langs geweest om wat dingen af te toetsen en wilde uiteraard een heel aantal dingen in de praktijk uit testen. Deze motivatie zou snel op de proef worden gesteld als Jurgen rond kilometer 120 heel onverwacht aangeeft dat hij stopt. Zijn voeten vallen in flarden uit elkaar en lopen is noch omhoog, noch omlaag nog mogelijk. Waarschijnlijk een jammerlijk gevolg van de regenbui en de plassen van vele uren geleden. Ik baal voor hem en twijfel even wat ik zal doen. T'is nog maar 30 kilometer, maar zeker de komende 20 zullen nog de meest steile en technische kilometers van de hele wedstrijd worden. Ik denk aan alle lopers die al eerder met onderkoeling zijn uitgestapt, alle anderen die verplicht zijn moeten uitstappen vandaag... zij zouden wellicht geld geven om in mijn zompige schoenen te staan. Ook de begeleiders die vandaag weer uitzonderlijk werk geleverd hebben geven geen krimp, dus ik adem een keer diep in en maak me uit de voeten... Het laatste stuk is inderdaad nog zwaar, met Col de Tricot als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt. Met 620 hoogtemeters op 1,5 kilometer zig-zag ik tergend traag naar boven. Ook wat er op het kaartje als een uitloper uitzag is nog een geklauter van jewelste, maar eens de laatste bevoorrading in zicht komt weet ik dat finishen nog een formaliteit is. Mijn voeten ervaren ondertussen de schade van de eerdere regen en de vele kilometers en ik voel van alles bewegen in mijn schoenen wat niet hoort te bewegen, Ik parkeer deze ongemakkelijkheden samen met de ondertussen toch wel onnoemelijke vermoeidheid bij 'zorgen voor later' en loop door, richting Chamonix, richting finish. De laatste kilometers door de straten van Chamonix tracht ik op aangeven van Tom De Beukelaer, die vrijdag de UTMB loopt, nog iets wat op een looppas lijkt te fabriceren. Het is ondertussen alweer laat op de avond maar toch staan er heel wat mensen me aan de meet op te wachten. Het doet deugd bekende gezichten te zien en het feit dat deze ogenschijnlijk solitaire sport wel degelijk een regelrechte teamsport is wordt vandaag weer maar eens onderschreven.
Een TDS finish dus, die bevestigt dat een degelijke prestatie op de UTMB volgend jaar misschien wel kan, dat de juiste training in combinatie met een solide voedingsplan ook na vele jaren in de sport nog een verschil kan maken, maar vooral, een finish, voor iedereen die vandaag niet kon finishen.
2 Opmerkingen
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |