Mijn gezicht tintelt, ik steek mijn armen in de lucht en voel het bloed terug naar mijn hoofd stromen. Ik voel me euforisch en kan niet stoppen met glimlachen. Precies hoe ik me mijn finish van de Rotterdam marathon gedurende al die weken training had ingebeeld… … alleen, ik ben nog niet aan de finish, maar aan het 40 kilometer punt. Ik weet niet precies meer wat er de laatste paar kilometer net gebeurd is. Achteraf zal ik zien dat ik vanaf kilometer 35 serieus vertraagd ben om uiteindelijk tot een complete stilstand te komen. Ik herinner me echter niks van die laatste kilometers. Ik klamp een aantal mensen aan met de vraag of ze iets om te drinken bij zich hebben. Een paar gulzige teugen van de drinkbus van een wielertoerist brengen me enigszins terug bij bewustzijn. De medewerkster die intussen bij mij staat wil me liever niet terug laten vertrekken. Ze houdt met 1 oog mijn hartslag in de gaten die maar zeer traag van tempoloop niveau naar duurloop niveau zakt, beide uitermate hoog voor iemand die stil staat. Ik kan het gevoel niet beter omschrijven dat een goed stuk in je kraag hebben. Ik voel me verassend zelfzeker voor iemand die net een serieuze pandoering heeft gekregen. Ik praat honderduit met de toeschouwers en schud de, in mijn hoofd althans, beste moppen ooit uit mijn mouwloze shirt …’die banaan zien we straks nog terug... HAHAHA!’. Terwijl de eindmeet tergend traag dichterbij kruipt slaat dat euforisch gevoel echter om in paniek. Echt gezond voelt dit toch niet. Ik haal me beelden voor de geest van finishers die met de brancard worden afgevoerd vlak voorbij de eindmeet. Ik zie mezelf als ludiek item in sportweekend vanavond ‘niet iedereen had zo’n goeie dag als Koen Naert, kijk maar eens naar deze mindere God dames en heren…’. Blijven ademen, blijven doorstappen. Ik weet niet precies waarom ik die laatste 2 kilometer nog uitgewandeld heb. Misschien omdat ik liefst weer geen ‘Did Not Finish’ achter mijn naam wilde. De hele reden dat ik me in deze penibele situatie bevind is omdat ik niet wilde vertragen toen ik na 20 kilometer al wel voelde dat het veel warmer was dan voorspeld. Ik kwam hier om onder de 2u40 te lopen, trager was geen optie. "You never walk alone" zong Lee Towers aan de start, maar ik had me het toch iets minder letterlijk ingebeeld. Wie dom is moet hard zijn...en wie hard gokt kan blijkbaar nog harder verliezen. Ik heb echter wel het gevoel ervoor gevochten te hebben, want veel dieper had ik in ieder geval niet kunnen gaan. Een persoonlijk record op de halve marathon en de 30 kilometer zijn de kleine zoethoudertjes van dit trainingsblok waarmee ik me voorlopig tevreden moet stellen. Genoeg taart dus, maar voorlopig nog zonder cherry on top.
1 Comment
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |