Meerdere keren per week heb ik hier de afgelopen 4 jaar over gedroomd. In mijn dromen haalde ik, net als in 2018, de finish nooit. DNF. 3 letters waartoe nog maar 1 wedstrijd mij gedwongen had tot nu toe: Did Not Finish. Het pikte destijds zo hard dat ik de moed niet had om er hier iets over te schrijven. Er viel ook niet zo veel over te zeggen. Kleine foutjes worden tot in het extreme uitvergroot op dit soort wedstrijden, en dus een beetje te weinig kleding aantrekken s'nachts, een beetje te weinig eten, een beetje te snel starten, een grote teleurstelling. Met maatjes Jurgen en Tom, een uur voor de start van UMTB2022 0-40km hoofd koel in de chaosElk jaar lijkt dit evenement nog verder uit zijn voegen te barsten, de zogenaamde hype kan je bijna proeven in de lucht als je de dagen voor de wedstrijd in de stad rondloopt. Ook je klaarzetten aan de start en wachten tot Conquest of Paradise je op weg stuurt is een evenement op zich. De eerste marathon is een caleidoscopische kakofonie van koebellen, 5 rijen dik, gejoel en getier, lawaaierige witte wijndrinkers en schreeuwerige fanfares. Daarin trachten een rustig en houdbaar tempo te zoeken is een uitdaging. We gaan iets te snel, maar het lijkt onmogelijk om nòg trager te lopen. 40-80km de donkerte inDe nacht valt en we gaan de échte bergen in. Verlaten, stil en donker. Vorige maand was ik dit stuk al eens komen verkennen overdag, en ik weet dat het hier prachtig is. Ruwe rotswanden die zich hoog aftekenen op de nog grotere reuzen op de achtergrond. Vandaag zijn de 2 meter voor de voeten het enige wat we zien, maar het helpt te weten wat er zich in de donkerte bevindt. Ik heb het gevoel een goed ritme te vinden zowel met het lopen als het eten. De bevoorradingen volgen elkaar vlot op en het weer s'nachts is perfect droog en koel. Het is een beetje accordeonnetje met mijn 2 kompanen. Zij gaan bergop een beetje sneller, maar ik probeer mijn eigen tempo te blijven houden. Op de afdalingen en de meer loopbare stukken haal ik ze steeds weer bij. In de laatste kilometers richting Courmayeur, een grote bevoorrading waar ook de volgers mogen assisteren, begint mijn maag een beetje te protesteren. Ik mag echter niet klagen want Tom heeft het de laatste kilometers veel erger zitten en kan zelfs niets meer binnenhouden. Ik hoop dat voor hem het tij keert na de volgende stop. 80-130 zolang mogelijk genietenEen ultra en zeker een 100 mijler kan je eigenlijk geen loopwedstrijd meer noemen. Het is een soort meedogenloze meerkamp waarin je lopen, stappen, power-hiken, eten, energie conservatie en aan probleemoplossende sportieve improvisatie doet. In Courmayeur werk ik verder aan dat eten en eet zoveel als ik denk dat mijn maag kan verdragen. Ik riskeer een koffietje en die simpele oploskoffie duikt makkelijk in mijn top 5 beste koffies ooit. Risico waard. Na deze bevoorrading stijgen we op ons gemak terug de bergen in en laten het ontbijt verteren. Alleen bij Tom lijkt dat niet zo vlot te gaan want voor we goed en wel boven zijn doet zijn pasta penne hetzelfde. Hij loopt nu al een paar uren zonder iets binnen te houden en zal na 100 km helaas moeten opgeven. Ik heb moeite met hem achterlaten, maar we kunnen weinig anders doen helaas. Toen waren ze nog met 2... We lopen door de prachtig ruwe val de Ferret met als myrtille op de tarte de Grand col de Ferret. Een klim die menig loper breekt, ook mij in 2018. Draai of keer deze klim zoals je wil, het blijft een beest. Jurgen loopt zoals vaak bergop weer even van me weg maar ik wil gewoon in min of meer frisse staat boven geraken. Het gaat traag, maar het gaat. Een klein uur later voel ik de wind, die daar altijd lijkt te waaien, aanwakkeren en komt de iglo tent op de top in zicht. Ik zit ondertussen iets achter op mijn, weliswaar ambitieuze, schema om rond de 29 uur te finishen. Jurgen is ook al aan de afdaling van meer dan 20 kilometer begonnen. Ik treuzel dus niet en maak weer wat tijd goed op deze sectie. Ik krijg een kleine boost als ik voorbij La Fouly loop, de bevoorrading waar ik 4 jaar geleden mijn nummer ben gaan afgeven. Uw nek ziet rood Jurgen, zou je uw pet niet opzetten? Jurgen stopt even en ik daal gestaag verder af om met een pittige knik de bevoorrading in Champex Lac binnen te wippen. Ik verwachtte Jurgen elk moment in de klim...maar hij kwam niet. 'Je bent te vroeg... en Jurgen is moeten stoppen met een zonneklop' wisten mijn papa en nonkel me te vertellen. Super crew met minder super nieuws. Ik kreeg er zelf ook een klop van. Nog uren verder alleen, terug de nacht in was niet bepaald een aantrekkelijk vooruitzicht. Wij spreken zelden af of we gaan samenblijven of niet, maar zelfs als je maar in elkaars buurt loopt put je daar motivatie uit. Na zoveel uren samen had ik met dit scenario geen rekening meer gehouden. Ik houd de bevoorrading zo kort ik kan, zodat ik de tijd niet heb om na te denken. Toen was er nog maar één... 130-170 zo hard mogelijk afzienIn de dagen voor de wedstrijd wordt er veel gegeten, weinig gedaan en veel gezeverd. Af en toe kom je dan tot semi-filosofische mijmeringen die tijdens de wedstrijd weer door je hoofd beginnen spelen. Waarom doen we dat hier net? Om jezelf te leren kennen? Wat als je tot de conclusie komt dat je eigenlijk niet altijd zo'n toffe bent...wat ga je daaraan dan doen? Als je vaak gaat lopen wil dat dan zeggen dat je jezelf zo tof vindt dat je maar niet genoeg van jezelf kan krijgen? Ik had in ieder geval na aankomst in Trient onderhand genoeg van mezelf, van het constant op jezelf inpraten. Nog een kleine 30 kilometer te gaan. Geen zin om nu nog te stoppen en hier weer 4 jaar van wakker te liggen. Ik heb een trui gekocht met alle deelnemers op, ik kan die nooit aandoen als ik niet finish. We zaten in een veel te chique en dure chalet, zalig geslapen, dus dat is ook al geen excuus. Mijn papa en nonkel en de rest van de top crew die ook al 2 dagen wakker zijn, er moet een finish komen. Mijn 2 kompanen die geen keuze hadden maar zijn moeten stoppen, ik heb geen enkele reden. De vele vrienden thuis die mijn manneke aan't volgen zijn op de live tracking, mijn vrouw en zoontjes die hier ook veel papa-tijd voor opgegeven hebben...ik kan iedereen toch niet teleurstellen. Maak deze laatste klim af en je kan de rest van het jaar in de zetel zitten. Gewoon overleven, overleven tot La Flegere. De laatste afdaling, je hebt je benen niet meer nodig na dit...toch niet meteen.... Na een paar uur van dat zou je voor minder horendol worden. Maar dol of niet, ik slaag erin weer te staan waar we een goeie 32 uur geleden gestart waren in Chamonix. 3e finish hier na de CCC in 2016, TDS in 2021. 3e keer in het holst van de nacht. De trouwe supporters zijn echter wel nog wakker en ik ben dankbaar hen daar te zien. Ik had gehoopt minder lang onderweg te zijn, ik had gehoopt minder af te zien de laatste uren, ik had gehoopt met 3 de finish te halen, ik had gehoopt iets sterker en sierlijker over de finish te lopen...maar ik accepteer. Wat ik er precies van moet maken weet ik niet meteen. Ook nu, een goeie week na datum is het nog steeds wat aan het bezinken. Het enige dat ik al zeker weet, is dat ik voor de eerste keer in 4 jaar al een hele week niet over de UTMB heb gedroomd.
3 Opmerkingen
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |