Volgende keer niet meer tegen 17km/u vertrekken voor een ultra van 70+km, willen we dat afspreken? Was me dat verschieten... Samen met de maatjes Tom en Jurgen om 2u vertrokken om tegen 5u aan de start te staan in het Kasteel van Bouillon. En met 'in het kasteel' bedoel ik echt IN het kasteel. De start op een prachtige locatie, vanop de binnenplaats van Godfrieds' optrekje. Een kleine 500 man, inclusief het kruim van de Belgische trail-scene aan de start. Een beetje vooraan starten, maar nu ook niet op de eerste rij dus. De start met veel tromgeroffel en meteen de eerste paar honderd meter door de gangen van het kasteel. Heel erg spectaculair, het pakte wat op de adem. Of lag dat aan het tempo, want dat gaat hier nu toch wel erg snel. Om 5u starten betekent de eerste 2u met een lamp op je hoofd lopen. In de lente in België lopen betekent, de eerste 4u in de gietende regen. Na wat glij- en glibberwerk langs de oevers van de Semois de eerste helling op. Kwam het door de snelle start, de erg korte nacht, de zware weersomstandigheden of de vroege valpartij, geen idee, maar al bij de eerste helling voelden de benen enorm zwaar aan. Langs alle kanten kwamen er ook lopers mij voorbijgefietst alsof ik stil stond. Wat is me dat hier. Met veel twijfel in het lijf en kop richting eerste bevoorrading, waar ik rond positie 35 in-klokte, maar waar ik ook al een aantal lopers zag uitstappen. Ik was duidelijk niet de enige waarbij het allemaal niet zo vlot draaide. Even twijfelde ik om hun voorbeeld te volgen, want nog 60km vechten met mezelf, hoewel je altijd wint, zag ik niet echt zitten. Ik was dan ook maar wat blij dat Jurgen uit de achterhoede kwam aansluiten en ik merkte dat ook hij de start enorm snel vond. "Ze gaan nog veel van die snelle starters moeten depanneren straks". Ook Mustafa El Idrisi liep in ons groepje. Ik kende hem niet, en nog altijd niet, want ik heb hem op 2u samenlopen vier en een half woord horen zeggen: "c'est encore loin, hein..."...Awel, jullie hebben gelijk!
Zo'n bevoorradingspost is handig om je eten en drinken aan te vullen, maar toch ook mentaal erg belangrijk. Het is een punt waar je naartoe kan werken. Een afstand van 73,5km is in zijn geheel maar moeilijk te vatten, dus indelen en van post tot post lopen helpt enorm. 25km zonder lichtpuntje is dus bijgevolg heel taxerend voor lichaam en geest. De tien of wat andere lopers die ik voorbij liep hadden van dat fenomeen duidelijk last, wat nog eens onderstreept werd door het feit dat er op km50 inderdaad erg veel lopers zijn uitgestapt. Een loper verkleumd in de wagen: 'C'est la guerre dans le bois, c'est la guerre dans ma tête." Awel, in dat van mij ook, maar het ging steeds beter. In dit soort wedstrijden is dat ook voor een stuk waar je naar op zoek gaat. Je wil je eigen grens opzoeken, en dat betekent dat je ertegenaan moet leunen om ze te voelen. Verder leunen dus en hopen dat er nog wat rek op zit... Eén van dé uitdagingen van La Bouillonnante is de gevreesde 'Wall'. Een stuk van een kilometer quasi recht omhoog ter hoogte van Frahan. Ladders en touwen helpen de lopers daar omhoog en omlaag. Het is ook het punt waar het parkour van de kortere afstand samenkomt met dat van ons. Wanneer de 28km-lopers aan de kleur van je borstnummer merkten dat je al 60 km onderweg bent wordt er gejoeld en zelfs geapplaudisseerd. Het helpt me het zware muurtje op en over, waarachter de finish in zicht komt. Doordat we de eerste paar uren serieus doorweekt werden ben je de hele dag een beetje verkleumd. De twee keer dat we rond kilometer 70 nog tot borsthoogte door de meanderende Semois moesten, gebeurde bijgevolg met enige terughoudenheid. Het gaf de vermoeide beenspieren verassend genoeg wel een soort van elektrische schok die op een bizarre manier deugd deed. De laatste kilometers en het laatste uit de kast. Het tromgeroffel dat je al vanop enkele kilometers van de aankomst hoort trekt je over de letterlijke streep. Aangezien we vanmorgen boven in het kasteel waren gestart moesten we ook boven in het kasteel aankomen. Nog een laatste sprintje de trappen op dus, aangemoedigd door de talrijke supporters in het ondertussen zonnige stadje. Scherpe bocht naar links en aankomen in een overvolle tent. Wow, we zijn er. 73,7 km op de teller en 08u16m18s op de klok, goed voor een 13e plaats.
Weer erg veel geleerd deze wedstrijd, over doorzetten, over mentale weerbaarheid, over hoe het niet gedaan is till the fat lady sings. Alweer een stapje dichter richting CCC deze zomer, maar ik ga toch nog wat boterhammen moeten eten denk ik. Ik voel dat ik tussen het écht grote geweld nog niet zelfzeker genoeg ben en andere lopers nodig had om me gerust te stellen. Gelukkig waren die er deze keer, anders had deze veldslag wel eens anders kunnen uitdraaien. Levenslessen uit het lopen. Ook weer 2 topprestaties van mijn carpool-compagnons trouwens: 5e(!) plaats voor Tom en 18e plaats voor Jurgen. Met zijn allen in de top 20 in een enorm sterk deelnemers-veld dus. Met de borst vooruit en het hoofd in de wolken richting La Flandre. Volgende afspraak in Annecy eind mei, daar gaan we nog een stapje, of zelfs een sprongetje, verder! |
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |