4 weken ver zit ik in de training richting hoofddoel dit voorjaar: eind april de Madeira Island Ultra-Trail tot een succesvol einde brengen. 115 kilometer ver en 7 kilometer omhoog is het daar. De boodschap is dus eenzaam volume draaien in het voorjaar. Theoretisch is dit volume dan weer een ideale voedingsbasis voor een snelle marathon ergens tegen de zomer, maar laat ons voor een keer niet op de zaken vooruit lopen. Tijd om nog eens buiten te komen dus, want dat was al weer even geleden, voordat ik een verzuurde kluizenaar word. Een prachtdag om te lopen en mooi volk aan de start in het initieel idyllische Meerdaalwoud. Omdat deze wedstrijd, voor een trail, een relatief vlak parcours heeft en in de achtertuin van Leuven is, trekt ze een erg breed en talrijk publiek aan. Veldlopers, triatleten, baanvolk en piste-paarden, een bont allegaartje waarvan er potjandorie een paar kunnen lopen. De transformatie van Idyllisch naar slagveld duurt dan ook exact 500 meter kinderkoppen, waarna het slijk ons al meteen kwistig om de oren vliegt. Ah wat heb ik dit gemist. Na de traditionele veel te snelle start gaat het ook amper langzamer. Bikkelen om bij de eerste 10 te blijven voorlopig. Maar ik voel me sterk en zelfzeker. De kilometers van de laatste weken maken de benen sterk en het hoofd hard. Meerdaalwoudtrail, leuker dan dat het er uit ziet - Pic © by TDB Kort omlaag, kort omhoog. Geen ellelange klimmen hier in het Hageland, maar spitse en krachtige snokken die de benen doen tintelen en de oren doen suizen. Met een overschot aan bruis maar een tekort aan luchtbellen maken we het keerpunt ter hoogte van het Everzwijnbad. De hele weg is het een gewaagd spel van haasje-over, blufpoker en tactisch terugvallen, een echte race dus. Had ik al gezegd dat ik dit gemist heb? Op het laatste zware op en neer stukje richting kilometer 20 verneem ik dat ik op de 6e plaats hang. Amahola! Vorig jaar zou ik met deze snelheid vlot op het podium staan. Ik schud de teleurstelling van me af zoals alleen lopen me dat kan laten doen en duik de laatste kilometers in. Op de finale klim passer ik nog een loper…’als je van verzuring spreekt…’ roept hij me na…ik wil “de goeie soort!” antwoorden, maar kom helaas niet verder dan een hele diepe zucht… Ik ben echter blij te voelen dat ik me nog steeds sterk voel en loop de, op de start na, snelste kilometer van de wedstrijd richting finish. Vijfde plaats, wat geen schande is met Belgische topper Kjell De Hondt en de Ironmannen Rutger Beke en Thomas De Schutter op de schavotjes 1, 2 en 3.
Tevreden over deze test dus en op naar nog een paar weken volume in’t lang en in’t hoog. Misschien volgende week nog een wedstrijd proberen mee te pikken, gewoon, tegen de verzuring... |
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |