Vandaag was het dan eindelijk zover. Na een week van non-loop-nervositeit en schijn-pijn, ik ben zoals je merkt geen taper-held, Crêtes de Spa 2016! Eén van de langstlopende (editie 39) en meest populaire (3500+ deelnemers voor alle afstanden) trail-loop van België en mijn eerste grote test richting de CCC in augustus
en met de achtervolgers de kat uit de boom kijken, ten minste tot aan die eerste joekel van een helling op kilometer 16, dat was het plan. De start, bij stralende zon, om klokslag 9u en weg waren wij. Al snel zaten we met een mannetje of 8 inderdaad in de achtervolging. Ik was bij de eerste bocht al opgelucht dat ik de GPS-file van het parkour in mijn horloge had gezet, want de route werd bewijzerd zonder wijzers, geraak daar maar eens wijs uit. Een bos vol flidders. Het is niet abnormaal dat een trail voor een groot deel wordt uitgezet met lintjes, maar voor hoeken van 90° en scherper, wordt er over het algemeen toch een pijl of iets wat daar op lijkt gebruikt. De eerste kilometer was dus start-stop, twijfel, terugfluiten, ha, t'is langs hier... daarna ging het er in ons groepje vlot maar relatief rustig aan toe. Niemand durfde al het achterste van zijn tong laten zien (dat zou later pas nodig zijn, zie hiernaast). Af en toe schoot er eens iemand een meter of 20 vooruit om te testen wie er zou reageren, maar verder bleef het groepje goed samen. Ook ik probeerde af en toe al eens te prikken om te zien hoe gaar die andere patatten waren en ik merkte dat zeker in het omhoog lopen er maar weinig al durfden volgen. Durven, want dat is uiteindelijk waar het op aan komt bij dit soort wedstrijden. Durf ik al zo snel lopen met nog 50 kilometer te gaan. Durf ik zo vroeg al op mijn adem trappen. Durf ik het soort loper te zijn die resoluut kiest voor de aanval zo vroeg in de wedstrijd. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik dat inderdaad durf. Nu, na een goed jaar aan (ultra)-wedstrijden heb ik het gevoel dat ik ook op een langere wedstrijd inderdaad een 'race' loop en niet alleen maar tegen mezelf vecht, een fijn gevoel. Vlak voor de eerste controle-post deed ik zoals gepland dus een stevige versnelling, snel door de bevoorrading en direct de volgende helling op. Na een kilometer keek ik om en zag niemand meer. Oei, was dat wel slim met nog meer dan 40 kilometer te gaan? Nu ik op de 2e plaats liep kreeg ik onderweg van toeschouwers te horen hoe ver de eerste voor was: "trentes minutes"... "trente minutes?" herhaalde ik verbaasd...waarop de supporter met een accent van boven de moerdijk tegen zijn vrouw zei "nou, nee, drie, hoe zeg je dat?"... aha, "trois" dus.. dat valt mee. Ik had echter geen idee hoe dicht mijn achtervolgers me op de hielen zaten, vervelend. Ik wist dat het tussen kilometer 16 en 44 erg zwaar was, veel heuvels en netto bergop naar boven de 500 meter, waar erg veel sneeuw lag. Ik wist ook, dat wanneer ik het solo tot kilometer 44 zou halen, mijn achtervolgers al heel zot zouden moeten doen op het goed beloopbare laatste stuk richting finish. Daar kan je immers amper tijd goed maken. Doorknallen dus. Liever nu mezelf vrijwillig pijn doen, dan dat iemand me zou dwingen. Rond kilometer 40, terwijl ik als een poolvos door 20 centimeter diepe sneeuw huppel (dat beeld had ik althans, in realiteit had mijn gestuntel wellicht meer weg van een spastische langlaufer met een Schnapps te veel op) haalde ik toch een loper in. Was ik dan toch heel de tijd derde? Nee hoor, een verloren gelopen loper blijkt later... en hij was niet de enige. Een heleboel lopers hebben blijkbaar een paar afslagen gemist of lussen afgesneden. De leuze van de lustige loper luidt: de deelnemer moet het parkour kennen, maar een pijltje meer had zeker geen kwaad gekund hier en daar denk ik. De organisatie lost het debacle uiteindelijk tactvol op met tijd-straffen in plaats van diskwalificaties, een goede beslissing volgens mij. Even later kom ik nog een verloren gelopen exemplaar tegen, die me vertelt eigenlijk mijn achtervolger te zijn en bij de laatste bevoorrading 7 min straftijd krijgt wegens een checkpoint gemist.
Met een gerust maar stevig pompend hart de laatste 6 kilometer in dus, waarin de organisatie nog een drietal erg spitse wipjes stak die op handen en voeten moesten bedwongen worden. Volgens mij puur om te laten zien dat het altijd nog erger kan en je jezelf maar best wat nederig gedraagt eenmaal terug in Spa. Toch ook nog een paar keer achterom gekeken die laatste 2 kilometer, je weet maar nooit. Ik had me beter bezig gehouden met het verzinnen van een samenhangend verhaal voor de man die me vlak bij aankomst een microfoon onder de neus duwde.. 'ja,huh, mooi, echt mooi, maar zwaar, echt zwaar, maar, ja, mooi, euh...' en dan nog iets over hoogtes die niks waren zonder laagtes, het soort sofa-filosofie waaraan iedereen zich wel eens schuldig maakt on a runners high. Tweede plaats in 05h08 dus. Een resultaat waar ik alleen maar tevreden mee kan zijn. Ik maak me geen illusies dat ik al bij de beter jongens in België hoor, maar vandaag, en hier, op deze afstand, was ik de beste Belg. In een gloed van euforie naar huis dus, carpoolen met 2 andere helden uit de top 10: Tom De Beukelaer (die derde werd) en Jurgen Hendrickx (een knappe 8ste plaats)! Productief dagje dus voor ons ad-hoc road-trip ensemble. Het vierkantje voor Crêtes de Spa kan ik afvinken voor dit jaar, op naar stap nummer 2 in de crescendo voorbereiding voor de CCC: La bouillonnante. Een dikke 72 kilometer rond Bouillon, verder, steiler en hopelijk ook zeker zo plezant! |
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |