Goh, waar te beginnen met deze. Misschien halverwege. Halfweg12u ver, het is 4u s'ochtends en ik heb er zo'n 120 kilometer op zitten. Allemaal in rondjes van 944 meter weliswaar dus ver van mijn vertrekpunt ben ik nog niet gekomen. T'is moeilijk te achterhalen op welke plaats in het klassement ik me momenteel net bevind. Iedere deelnemer heeft zijn eigen ritme en tactiek. Sommigen lopen een paar snelle rondes om het dan een poosje rustig aan te doen, terwijl anderen trachten een houdbaar ritme te hanteren. Zowat de helft van de starters is ondertussen ook al gestopt, grotendeels door de zeer zware omstandigheden die het weer en vooral de wind ons voor de voeten gooide de eerste uren van deze wedstrijd. Hoe kom ik hier net terecht eigenlijk? Ik maakte een 7 tal weken geleden de fout om dit sluimerende zot idee aan een paar vrienden voor te leggen, waarna zij er zo enthousiast op reageerden dat ik niet anders kon dan me inschrijven. Diezelfde vrienden proberen nu halverwege wedstrijd mijn regenbroek uit te trekken en wat eten in mijn mond te stoppen terwijl ik ongeduldig wat tracht te rekken en strekken in mijn stoel. Ik vraag me af of ze het nog steeds zo'n geweldig idee vinden... Ik was best wel nerveus geweest voor deze wedstrijd. Ik heb al wel eens lang gelopen, en al wel vlak en snel ook, maar zo'n 24 uren loop, zonder variatie in parcours, zonder fysieke finishlijn, zonder bevoorrading, bergtop of leuk uitzicht om naar uit te kijken... De gevolgen van de monotone belasting zijn nu halverwege inderdaad al goed voelbaar in de hele keten. Tenen, enkels, knieën, heupen, rug, nek,... in geen enkele ultra in de bergen heb ik dit ooit zo fel gevoeld. Het is duidelijk dat dit soort wedstrijd inderdaad een discipline op zich is die zijn eigen specifieke voorbereiding en uitdagingen met zich meebrengt...zijn de 6 weken training wel voldoende geweest? fysiek = Mentaal?De komende uren verlopen op zich nog steeds vrij vlot. Ik kan tot kilometer 150 relatief soepel blijven lopen en ik kan voldoende voeding blijven binnenspelen om mijn energie op pijl te houden. Je hoort dikwijls dat zo'n wedstrijden meer om het mentale dan het fysieke draaien, maar dat is toch niet helemaal mijn ervaring. Zolang het fysieke blijft werken heb ik doorgaans geen enkele last met het mentale aspect. De kleine rondjes storen me niet op zich, ik tel per blokken van 3 uur, kleinere blokjes van een uur, per halfuur en later rondje per rondje en aan het einde gewoon tot aan de volgende bocht. T'is voor mij inderdaad pas wanneer je tot vertragen, wandelen en later strompelen wordt gedwongen dat het mentaal moeilijker wordt. De kilometers gaan niet meer vooruit, maar ook de tijd zelf lijkt te vertragen met het ritme van je benen. Deze Einsteiniaanse tijdafwijking manifesteert zich vandaag vanaf kilometer 150. De komende 20 kilometer zullen grotendeels in wandelpas worden afgewerkt terwijl ik mezelf tracht te hergroeperen. Ik tracht de benen wat te laten rusten of toch minstens om ze op een andere manier te belasten, ik eet wat meer en vertrouw erop dat deze dip zal voorbij gaan. Het wachten op beterschap wordt gelukkig aangenamer door te babbelen met de meelopers en andere deelnemers. Het is een bende fascinerende karakters waarmee we hier een weekend vertoeven met elk hun eigen soms erg inspirerend verhaal. De wederopstandingVanaf kilometer 170 kan ik dankzij de genomen rust terug beginnen lopen. Het voelt goed dat het vertrouwen in de herrijzenis niet tevergeefs was. De komende 3u kan ik weer quasi non-stop lopen en na 23 uren staat de teller op 195 kilometer. Ondertussen ligt het klassement ook zo goed als vast. Ik loop op een 4e plaats en 3e in de categorie voor het Belgisch kampioenschap. Achter mij is er geen directe dreiging meer en de atleten voor mij zijn te ver weg om ze nog in te halen op dat laatste uur. Ik beluit om mezelf niet onnodig meer pijn te doen en leg de wedstrijd neer op 200,8 kilometer en een 3e plek voor het BK. Een diepe buiging voor Yvan, Arne, Tony en bij uitbreiding alle deelnemers aan dit evenement, allemaal krakken.
Persoonlijk draag ik graag mijn medaille graag op aan mijn fantastische crew en entourage. Zonder jullie hulp en aanmoedigingen had ik hier zelfs niet aan de start gestaan. Het was weer een dag die niemand van ons snel zal vergeten, laten we er zo maar zo veel mogelijk trachten te verzamelen. Ik steek hier zeker ook weer heel wat geleerde lessen in mijn trail rugzak en trek nu weer even de minder belopen paden op, al zal het wel een paar weken duren eer die benen weer vlot draaien.
0 Comments
Leave a Reply. |
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |