Op naar Magné nabij Luik voor de voorlopig laatste wedstrijd in de voorbereiding richting Madeira Island Ultra-Trail eind april. La Magnétoise is er een aantal jaren tussenuit geweest, maar dit jaar is ze er, op de schouders van enkele enthousiaste jonge snaken, weer in volle glorie. Voor de 3€ inschrijving moet je het in ieder geval niet laten, al krijg je er maar weinig informatie voor in de plaats. Ik wist net nog hoe ver het ongeveer ging zijn, maar of- en waar er eventueel bevoorradingen gingen zijn bleef tot net voor de start onduidelijk en voor een GPS file van het parcours moest je ook zelf zorgen. Als ultra-loper mag je zulk een kans om je zelfredzaamheid te oefenen uiteraard niet laten liggen, dus 1,5 liter water op de rug en een eigenhandig getekend parcours in de horloge. Als ik die horloge niet thuis op de vensterplaat was vergeten had ik er zelfs gebruik van kunnen maken... Aan de start onder de piepkleine kerktoren dus, zonder horloge, maar met des te meer gezonde goesting. Het is een prachtige droge dag met net genoeg krakend koud in de ochtend om jezelf lekker warm te lopen. De eerste kilometers verlopen erg rustig, ook al starten we samen met de lopers van de kortere 45km wedstrijd. Al snel lopen we met een stabiel groepje heuveltjes op en af. De opkomende zon werpt een prachtige oranje gloed doorheen de dennenbossen, net genoeg om het randje van de ochtendkou er af te nemen. Genieten. Na een goeie 15km voel ik dat de motor is warmgedraaid en draaf ik enkele kilometer wat harder door om te voelen hoe dat voelt. Zonder hartslagmeter of enige afstands- of tijdsindicatie is dat inderdaad het enige waar ik vandaag op kan afgaan: gevoel. Hoe voelen de benen? Dorst? Hoe hard ben ik aan het werken? Kan ik dit nog een uur of 4-5 volhouden? Het werkt in zekere zin bevrijdend om helemaal vanuit je eigen sensaties te lopen. Wellicht draagt het feit dat ik merk dat de rest van het groepje waarin ik liep niet direct lijkt te kunnen volgen in de versnelling bij aan dat sterke sentiment... alleen op pad dan maar! De komende 30km zal ik inderdaad letterlijk niemand meer tegen komen. Het blijft lekker op en neer gaan over bospaadjes, een paar modderstroken en door een aantal miniscule dorpjes waar de streek een patent op lijkt te hebben. Ik schrik op uit mijn trance als ik de bevoorrading op 45km tegen kom. Ik hoor ondertussen ook van supporter Robin dat ik op een tweede plaats loop. Onverwacht, want ik had om één of andere reden in mijn hoofd ergens rond de vierde positie te hangen... Ik geloofde hem in eerste instantie dan ook niet. 'Jawel, Jawel, ... allé, hij zit niet ver'. Vlak na de bevoorrading op 10km van de aankomst loop ik inderdaad ineens aan de leiding, met een paar stevige Baskische benen in mijn kielzog. Helaas behoren die benen toe aan Zigor Iturrieta. Een prof met een 3e plaats op de UTMB en onder andere winst op Transgrancanaria op zijn palmares. Hoe moet ik die cabron er hier op die molshopen af lopen? Ik besluit dan maar een praatje te slaan in de stiekeme hoop dat hij op zijn adem zou trappen. Goed geprobeerd, maar helaas. Op de voorlaatste helling moet ik een gaatje laten en ik zie de eerste plaats langzaam uit mijn vizier glippen, hasta la vista helaas. De laatste kilometers slingeren weer bergop richting Magné en voor ik het weet sta ik weer onder de kerktoren waar we 5u42m geleden vertrokken waren. Zeer tevreden over wat wellicht mijn beste loopprestatie tot nu toe is, en dat helemaal op gevoel. Ik neem me voor dat gevoel in de toekomst maar meer te volgen en ben erg benieuwd waar het me naartoe zal leiden...
Comments are closed.
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |