Een kleine week had ik om enigszinds te bekomen van de Meerdaalwoudtrail, maar dat bleek meer dan genoeg te zijn. Trailen in een streek waar je doorgaans niet aan denkt als je aan trailen denkt, ik toch niet. Een knappe tocht door de bossen van Braine-Le-Compte waar de trail des Bosses al aan zijn achtste editie toe is dit jaar. 'Bosses', niet als een slechte vertaling van 'bossen', zoals ik eerst dacht, maar als in het Frans voor 'bobbels'. Hollen over builtjes in het hol van Pluto dus, my idea of fun! De wedstrijd wordt georganiseerd door een kleine groep enthousiastelingen van Ams Tram Trail met het hart voor de sport op de juiste plaats en dat merk je aan alles. De schappelijke deelnameprijs, de vriendelijke vrijwilligers bij de bevoorradingen en de gemoedelijkheid aan de start. Ik besluit gezien de wedstrijd van vorige week behouden te starten en onderweg te zien hoe ik de klimmetjes en kilometers zou verwerken. Op ralenti gestart dus en het snellere groepje maar laten lopen vooraan. Na zo'n kleine 5 kilometer vond ik het echter al welletjes geweest. Trager starten, allemaal goed en wel, maar t'is wel de bedoeling dat ik hier een beetje moe van word natuurlijk. Ik passeer de eerste bevoorrading als 10e, waarna er een prachtig stuk parcours langs de scheepslift van Ronquière volgt. Vals plat omhoog dus, maar minder bobbels, waardoor ik het tempo serieus de hoogte in kan jagen. Na elke loper die ik inhaal kan ik bovendien nog een extra tandje bijsteken zodat ze het zeker niet in hun hoofd halen hun karretje aan te pikken. Naast het competitieve aspect is het, zeker op de langere afstanden, soms ook gewoon plezierig alleen te lopen. Het dwingt je om, zonder klingelende telefoons, pruttelende mailboxen of enige andere afleiding even alleen met jezelf te zijn. De volgende kilometers loop ik dan ook helemaal alleen en begin me af te vragen of er nog wel iemand voor me loopt, want ik zie in de verste verte niemand... Bij de 2e bevoorrading op kilometer 30 krijg ik het antwoord: 5e. T'zal toch niet waar zijn, weeral 5des? Nog 15 kilometer, terug het bos in, om daar wat aan te doen dus. Ik ben dan ook blij als ik een paar kilometer later ineens 2 lopers in het vizier krijg. 2 vliegen die niet meer echt vlot de laatste heuvels op vliegen, en het wil lukken dat ik nog klap genoeg heb. Hop, ineens het podium op lopen dus! Ik blijf intussen tempo maken in de modder, want het is intussen al een uurtje aan het regenen, en ook de nummer 3 Thomas Loquet moet er in de laatste kilometers nog aan geloven. In de laatste rechte lijn werd ik nog tot een sprint gedwongen door iemand waarvan ik dacht dat hij uit de achterhoede was komen aansluiten, maar achteraf eigenlijk de eerste van de kortere 25km wedstrijd bleek te zijn. 2de plaats dus, na een weeral erg sterke Stijn Van Lokeren. Met een tevreden gevoel over de wedstrijd en mijn indeling ervan keer ik terug naar de bewoonde wereld. Up next: La Magnétoise binnen 2 weken, maar eerst die gewonnen trappisten een goede bestemming geven! Comments are closed.
|
Author(ultra-)lopende-gitaar-spelende vegetariër Archives
April 2023
Categories |